ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
(Κανονικό όνομα: Ζωή Κουρούκλη)
Γεννήθηκε στις 12 Δεκέμβρη 1944 στη Θεσσαλονίκη
Έφυγε στις 18 Αυγούστου 2017 στο Πόρτο Ράφτη, στα 72 της χρόνια από έμφραγμα του Μυοκαρδίου
Τι να πει τώρα κανείς για τη Ζωίτσα που λατρέψαμε...!
Ένα αθώο νεανικό κοριτσίστικο πρόσωπο.
Ένα χαμόγελο που ανέδυε αγνότητα αλλά και άκρατο αισθησιασμό
Ένα πρόσωπο που μπορούσε να παντρέψει την εφηβική ξεγνοιασιά με το εκδικητικό πάθος.
Μια Γυναίκα που μπορούσε να προκαλέσει απανωτά κύματα οργασμού στον αντρικό πληθυσμό.
Ένα στύλ που δεν ξέρεις πως να το χαρακτηρίσεις κινηματογραφικά: Να την αποκαλέσεις "γυναίκα-δηλητήριο" (Femme Fatale) ; να την δεις σαν εκρηκτική "Λολίτα" που είναι ικανή να διαλύσει κάθε αντίσταση στο διάβα της ; ή να την απολαύσεις λαμπερή σαν sugar girl στα πρότυπα της Mairilyn και των Musicals του μεγάλου της δασκάλου, του Γιάννη Δαλιανίδη ;
Η Ζωίτσα ήταν όλα αυτά μαζί και ξεωριστά.
Είχε μια πολύ μεγάλη ερμηνευτική δυνατότητα να μπορεί να συνθέτει παντελώς διαφορετικούς ρόλους κινούμενη με χαρακτηριστική άνεση στα δύο άκρα, στην εικόνα της καλής, αγνής και τρυφερής Γυναίκας ως τις παρυφές της κολασμένης αμαρτίας και της εκδίκησης.
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το λαμπερό καλοκαιρινό βράδυ του Σαββάτου στις 20 Ιούνη 1959, στα "Αστέρια" της Γλυφάδας, όπου η νεαρά Ζωή Κουρούκλη παίρνει μέρος στα Καλλιστεία με τον αριθμό 12 και με το ψευδώνυμο "Αμαρυλλίς".
Παρουσία του Λάμπρου Κωνσταντάρα, της Χριστίνας Σύλβα και άλλων τότε σταρ εκείνης της εποχής και με το κοινό "στον αέρα" εκλέγεται αναμφισβήτητα "Μις Ελλάς".
Αμέσως μετά, στις 26 Ιούλη, παίρνει μέρος στα Διεθνή Καλλιστεία στο Long Beach των ΗΠΑ, υποψήφια "Μις Υφήλιος".
Το κορίτσι με τα λαμπερά μάτια και το διαπεραστικό βλέμμα θα ήταν αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητο τον άνθρωπο που εκείνη την εποχή έχτιζε τη χρυσή εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου, τον ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ αλλά και συνάμα του ΦΙΝΟΥ.
Η Συνωνυμία της με την εξαίρετη τραγουδίστρια και ξαδέλφη της Ζωή Κουρούκλη οδηγούσε τους μέντορές της στην αναζήτηση κάποιου εναλλακτικού ψευδώνυμου. Ποιος άλλος ; φυσικά ο δαιμόνιος Δαλιανίδης της έδωσε ένα "Ιταλικό" επώνυμο, το "Λάσκαρη" με το οποίο ξεκινάει το μεγάλο και αλησμόνητο ταξίδι της στον λαμπερό και μαγικό κόσμο του κλασικού Ελληνικού Κινηματογράφου.
Ο Μεγάλος της μέντορας, ο Γιάννης Δαλιανίδης, στην κυριολεξία την πετάει όχι απλά στα βαθιά αλλά στον ωκεανό των ερμηνευτικών προτύπων.
Σε ένα Σινεμά, όχι απλά τολμηρό για τα άκρως συντηρητικά και φοβικά ήθη εκείνης της εποχής για την Ελληνική Κοινωνία του 1960 αλλά και προκλητικά απέναντι στην ψευτοηθική που χαρακτήριζε τους μικροαστούς "νοικοκυραίους" της εποχής.
Η Ζωή Λάσκαρη, έχοντας μια χαρισματική αίσθηση άγνοιας κινδύνου, εισβάλλει με σοκαριστικό τρόπο στις κινηματογραφικές αίθουσες και στα σπίτια, όμορφη, γυμνή, ερωτική, τρυφερή, γίνεται το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, της εκπόρνευσης ενός σάπιου συστήματος ηθών και προκαλεί κύματα ερωτικών πόθων στον αντρικό αλλά κρυφά και στον γυναικείο πληθυσμό λιγότερο.
Ποια άλλη αλήθεια Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, το 1960, θα γύριζε τέτοια σκηνή ;
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Η Πρώτη της ταινία είναι το 1961 έχουσα τον πρώτο γυναικείο ρόλο στον συγκλονιστικό:
"ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ" του Γιάννη Δαλιανίδη δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα: ΠΑΝΤΕΛΗ ΖΕΡΒΟ, ΕΛΕΝΗ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, ΝΙΚΟ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟ.
Η Είσοδός της στα Κινηματογραφικά δρώμενα κάνει στην κυριολεξία πάταγο και ο Γιάννης Δαλιανίδης με την FINOS FILMS υποβάλλει το κοινό σε Σκωτσέζικα ντουζ στην κυριολεξία αλλάζοντας τα ερμηνευτικά πρότυπα της ΖΩΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗ με τρόπο απίθανο.
Από το γκρίζο και "κολασμένο" "ΚΑΤΗΦΟΡΟ" πηγαίνουμε σε μια ανεπανάληπτη Κωμωδία Ηθών, στο
"Ο ΑΤΣΙΔΑΣ", το 1962.
Την ίδια χρονιά βουλιάζουμε πάλι στα σκοτάδια του "ΝΟΜΟΣ 4000" όπου την απολαμβάνουμε ως Μαρία στο πλάι των ΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΝΗΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΧΕΛΜΗ. Νέο σοκ εκεί για το κοινό που δέχεται το δεύτερο "χτύπημα" του Δαλιανίδη θεματολογικά.
Το 1962 κλείνει με θριαμβευτικό τρόπο σε ένα τρίτο είδος-πρότυπο που αλλάζει η Ζωίτσα μέσα σε δύο χρόνια. Στο MUSICAL.
"ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ" λοιπόν αντάμα με τους: ΝΤΙΝΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ, ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ, ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ.
Ένα κορίτσι "ζαχαρωτό". Μια ομορφιά γεμάτη χρώμα, νεανικό σφρίγος και πολλά μα πολλά χαμόγελα.
1963, καινούργιο είδος αυτή τη φορά. Ο Δαλιανίδης βουτά στο Αστυνομικό φιλμ μυστηρίου του μεγάλου ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΗ
"ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ" σε πρώτο γυναικείο ρόλο δίπλα στον άνθρωπο που μετέπειτα μεγαλούργησαν σε μια σειρά ταινιών ΑΛΕΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ και μαζί με τους: ΜΑΙΡΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟ.
Το Σκωτσέζικο ντουζ συνεχίζεται την ίδια χρονιά με το "ΙΛΙΓΓΟΣ"
Η Ζωή Λάσκαρη ως αντικείμενο ενός αχαλίνωτου πόθου. Μια ανεξέλεγκτη βόμβα μέσα σε μια οικογένεια. Ένα νέο σοκ στα ήθη και έθιμα του Ελληνικού Σινεμά με την Λάσκαρη να είναι συγκλονιστική καθιερώνοντάς την δίπλα στον μεγάλο ΑΛΕΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ.
Ο Σκοτεινός "Ίλιγγος" δίνει την ίδια χρονιά τη θέση του σε μια Υπέροχη αισθηματική comedy, από τις καλύτερες του είδους στο Σινεμά μας.
Η Ζωή ως Μυρτώ έρχεται να αναστατώσει συθέμελα τη ζωή και τις απόψεις ενός καταθλιπτικού καθηγητή.
Ζωή Λάσκαρη και Αλέκος Αλεξανδράκης σε τρίτη συνεχή συνεργασία στο
"ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΙΑ ΔΥΟ"
Το 1964 την βρίσκει σε μια ακόμα αλλαγή ύφους και ρόλου.
Και μάλιστα αυτή τη φορά πάλι σε Κόντρα ρόλο.
"ΕΓΩΙΣΜΟΣ"
Μια σκληρή και αδίστακτη γυναίκα δεν διστάζει να οδηγήσει στην καταστροφή τον άντρα της αδελφής της και μαζί με αυτόν και την οικογένειά της.
Η Ζωή εδώ συναντά ξανά τον υπέροχο ΣΠΥΡΟ ΦΩΚΑ με τον οποίο συνθέτουν ένα πολύ δυνατό ερμηνευτικό δίδυμο με τους ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΔΗ, ΤΖΕΝΗ ΡΟΥΣΣΕΑ και ΕΛΕΝΗ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ.
Το 1965 την βρίσκει πάλι με εναλλαγή στο ύφος με δύο καινούργιες ταινίες
Την Αισθηματική κωμωδία "ΤΕΝΤΥ ΜΠΟΫ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ" δίπλα στον ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ και το εξαίρετο musical
"ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ"
Μην ρωτάτε τον δημιουργό. Δεν υπάρχει άλλος παρά μονάχα ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ
Η Τρίτη της ταινία στο 1965 έρχεται πάλι να αλλάξει δραματολόγιο.
Η Ζωή Λάσκαρη επιστρέφει εξαιρετική στο Κοινωνικό Ερωτικό δράμα, μην ρωτάτε ποιου,
"ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ"
Η Ταινία παρακολουθεί χρόνο το χρόνο την προσωπική ιστορία της Ματιγώς, από τη ζωή της στο χωριό μέχρι τα βιώματά της στην μεγαλοαστική κοινωνία.
Εξαιρετική και λεπτή ερμηνεία από τη Ζωή σε μια ταινία που φέρνει στο φως την οπτική γωνία που αντιμετωπίζεται μια γυναίκα σε ένα σκληρό εξαρτημένο κοινωνικό περιβάλλον.
Η Ζωή είχε το ερμηνευτικό σθένος να σταθεί δίπλα στον Μάνο Κατράκη με μεγάλη επιτυχία.
Δίπλα της ο Ανδρέας Ντούζος αλλά και σε ρεσιτάλ ευαισθησίας ο Λευτέρης Βουρνάς.
Το 1966 ανοίγει για αυτήν με ένα ακόμα ρόλο που σημαδεύει σε μια ταινία επίσης γροθιά στο στομάχι του ευτελούς κοινωνικού καθωσπρεπισμού
"ΣΤΕΦΑΝΙΑ"
Από τις ερμηνείες που έχουν σημαδέψει την μεγάλη μας πρωταγωνίστρια. Που έχουν χαράξει την προσωπική της σφραγίδα.
.jpg)
Για μια ακόμα φορά ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ ανοίγει την κάμερά του μέσα στον εφιαλτικό κόσμο των Αναμορφωτηρίων. Σε έναν κόσμο άδυτο για τα μάτια του "καθώς πρέπει" κοινού.
Έναν κόσμο που η πλειοψηφία των ηθικών και βολεμένων έκανε πως δεν ξέρει.
Και η Ζωή αγκάλιασε και μετουσίωσε την Στεφανία στην ελπίδα και στα όνειρα της επανόδου στη ζωή και στο φως.
Και την ίδια χρονιά έρχεται και το:
"ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ"
Ένα αισθηματικό δράμα που βαδίζει καθαρά πάνω σε noir καταστάσεις.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης βαδίζει πάνω στον απόλυτο δρόμο του πάθους, θυμίζοντας την ατμόσφαιρα του "Ο Ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυό φορές".
Η Ζωή συναντά τον απόλυτο παρτεναίρ της, τον ΑΛΕΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ για τέταρτη φορά και δίνει ίσως τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της μαζί με τον μεγάλο πρωταγωνιστή.
Δίπλα τους άριστη η ΜΑΙΡΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ σε ένα τρίο γεμάτο πάθος, αρρώστια και καταστροφή.
Μια "Ηλέκτρα" που βαδίζει στα χνάρια εκείνης του αρχαίου δράματος αδιαφορώντας για το προσωπικό της κόστος στην κάθοδό της στην καταστροφή.
Το 1967 επανέρχεται σε ένα ακόμα πανέμορφο Musical
"ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ"
Η Μαίρη, ένα λίγο κακομαθημένο αλλά συνάμα και τρυφερό πλουσιοκόριτσο εισβάλλει στην κυριολεξία στον κόσμο μιας λαϊκής γειτονιάς και κάνει την καρδιά και τα πιστεύω του Φώτη σμπαράλια.
Γεμάτο Φως το χαμόγελο της Ζωής εδώ δίπλα στον ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ, στον ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ, στην ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ και σε μια σειρά άλλους μεγάλους ερμηνευτές
Και το ταξίδι συνεχίζεται...
Τέλος Πρώτου Μέρους