Η ΖΩΙΤΣΑ που λατρέψαμε (Μέρος 1ο)
Στον παραπάνω σύνδεσμο, φίλες και φίλοι, ξεκίνησα το 1ο Μέρος του αφιερώματος στην
ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
και το λαμπερό της πέρασμα από τον κλασικό Ελληνικό Κινηματογράφο.
Σήμερα, εδώ, συνεχίζουμε το 2ο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στην γλυκύτατη Ηθοποιό μας, που έφυγε, πριν λίγες μέρες από κοντά μας αφήνοντας σε όλους τη στόφα της νοσταλγίας και των αναμνήσεων.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Είχαμε μείνει στο 1967 στην διαδρομή και συνεχίζουμε
Το 1968 πάλι μεταπηδά στο ερωτικό δράμα
"ΟΛΓΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"
Ο Μέντοράς της, Γιάννης Δαλιανίδης, συνεχίζει τον πάγιο δρόμο των θεματικών εναλλαγών. Αυτή τη φορά με τον ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ στο πλάι της, τον ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΑΡΚΟΥΛΗ και την ΜΕΛΠΩ ΖΑΡΟΚΩΣΤΑ.
Την ίδια χρονιά, η εναλλαγή συνεχίζεται με μια ακόμα μουσικοχορευτική επιτυχία.
Το δράμα διαδέχεται το Musical και ιδού το
"ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ"
Η Συνεργασία με τον ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ από την προηγούμενη συνεργασία συνεχίζεται με επιτυχία. Η Ζωή γλυκύτατη, λαμπερή γεμάτη χρώμα και φινέτσα ανάμεσα σε δεκάδες εξαίρετους Ηθοποιούς.
Ο Δρόμος στα Musical συνεχίζεται και το 1969
Αυτή τη φορά ο Γιάννης Δαλιανίδης κάνει ακόμα μια τολμηρή δημιουργία σε άλλο επίπεδο.
Παίρνει το υπέροχο θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Η Γειτονιά των Αγγέλων" και τολμά να γυρίσει ένα Μουσικό Ποιητικό Κοινωνικό Χορόδραμα
"ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ"
Η Λάσκαρη εδώ συναντά ξανά ένα μεγάλο του Ελληνικού δραματικού ρεπερτορίου, τον ΝΙΚΟ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟ, αυτή τη φορά ώριμο, στην κορυφή της δόξας του και της ερμηνευτικής του ταυτότητας.
Το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. Παρά τις δυσκολίες η Ζωή Λάσκαρη δίνει το πρότυπο της γυναίκας που κουβαλά την ταξική στάμπα της μη αποδοχής σε μια κοινωνία που αδυνατεί να την δεχτεί καθώς οι ταξικές διαφορές σαρώνουν τα πάντα, ίσως και τον έρωτα.
Από τις καλύτερες ερμηνείες της θα τολμούσα να πω.
Την ίδια χρονιά θα έχουμε και κάτι ακόμα ξεχωριστό για την λαμπερή μας πρωταγωνίστρια
Για πρώτη φορά στην καριέρα της θα μείνει έξω από την ζεστή δημιουργική αγκαλιά του μέντορά της Γιάννη Δαλιανίδη και θα αφεθεί στα δημιουργικά επίσης χέρια ενός άλλου μεγάλου μας Σκηνοθέτη, του ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
"ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"
Ένα ακόμα ερωτικό δράμα, για πρώτη φορά μαζί με τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ και τους
ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ, ΑΝΔΡΕΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ, ΚΑΚΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ.
Η Δεκαετία του 1970 ξεκινάει φέρνοντάς την πάλι δίπλα στον Δαλιανίδη.
"ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ"
Για πρώτη φορά στο ρεπερτόριό της μπαίνει το πολεμικό ερωτικό δράμα.
Συνεχίζει την συνεργασία της με τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ σε πρωταγωνιστικό δίδυμο μαζί με ένα σύνολο εξαίρετων άλλων ηθοποιών και μια καλή ερμηνεία.
Το 1971 είναι σειρά πάλι για να επιστρέψει θριαμβευτικά στο Musical.
"ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΣΤΟΠ"
Είναι η χρυσή εποχή του Τόλη Βοσκόπουλου, που πλάι του η Ζωή δένει σαν εξαίσιο ζευγάρι και εκτός Κινηματογράφου.
Μια εξαιρετική μουσική κωμωδία, πρώτη φορά με τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΝΤΖΑ αλλά και με το μεγάλο σύνολο του Δαλιανίδη σε μια κωμωδία που είχε τεράστια επιτυχία.
Το 1972 είναι η επόμενη φορά που η Ζωή Λάσκαρη συνεργάζεται με διαφορετικό σκηνοθέτη.
Αυτή τη φορά σειρά έχει ο ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
"ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ"
Μια πολύ δυνατή ταινία με τον Φώσκολο να προσπαθεί να δώσει έντονα αντιπολεμικά μηνύματα, όσο μπορούσε βέβαια σε συνθήκες χουντικής τρομοκρατίας.
Με φόντο την ζούγκλα των μισθοφόρων στην Αφρική και τα εγκλήματά τους, στήνεται μια ανάλογη ταινία.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΡΑΣ, έξοχος πραγματικά, αυτή τη φορά στο πλάι της, μεγαλουργεί.
Και εκείνη, παρά τις στιγμιαίες ακρότητες στην ερμηνεία της, στέκεται άψογα.
Κοντά τους, στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της η ΕΛΕΝΗ ΑΝΟΥΣΑΚΗ.
Το 1973 ο Γιάννης Δαλιανίδης επανέρχεται κοντά της
"ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ"
Μια ακόμα πολύ τολμηρή, για τα ήθη της εποχής, ταινία. Θεματολογικά επίσης προσπαθεί, όσο μπορεί, να κάνει τομές στο ζήτημα της εκπόρνευσης της Γυναίκας μέσα σε δοσμένο κοινωνικό περιβάλλον.
Η Ζωή δεν διστάζει, μια ακόμα φορά, να "εκτεθεί" γυμνή, απόλυτη, δίνοντας την ψυχή της και σε αυτήν την ερμηνεία.
Το 1974 κλείνει ο μεγάλος της κύκλος στο Κλασικό Ελληνικό Σινεμά.
"ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"
Και πάλι με τη σφραγίδα του Γιάννη Δαλιανίδη, αυτή τη φορά στο πλάι του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ σε μία άσχημη για τον ίδιο εποχή και ξεκίνημα της παρακμής του.
Μια μέτρια ταινία που δεν ξεχώρισε για κάτι.
Η μεγάλη Φιλμογραφία της Ζωής ολοκληρώνεται με τρεις ακόμα ταινίες-συμμετοχές.
Δύο από αυτές στον Νεώτερο Ελληνικό Κινηματογράφο
1982 "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΥΠΙΔΗ
Ένα αστυνομικό φιλμ που βρίσκει την Ζωίτσα να πρωταγωνιστεί στο πλάι του ΑΡΗ ΡΕΤΣΟΥ και του ΣΠΥΡΟΥ ΦΩΚΑ από τα παλιά.
1987 "ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΡΕΙΑ" του ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ
Μια ακόμα και τελευταία συνεργασία με τον άνθρωπο που μεγαλούργησε ερμηνευτικά, τον ΑΛΕΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ
Θεματολογικά εξαίρετη ταινία που ακουμπά το παρασκήνιο της διαπλοκής του χώρου των Νοσοκομείων και της Υγείας. Καλές ερμηνείες από δύο μεγάλους ηθοποιούς στα ώριμα χρόνια τους.
Η Τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, αυτή τη φορά με ως απλή συμμετοχή, είναι το 2015, στο πολιτικό θρίλερ του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΕΤΖΑ "THE REPUBLIC"
Έτσι έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος φιλμογραφίας που κράτησε 21 συνεχόμενα χρόνια.
Πρωταγωνίστρια δίπλα σε όλους τους "μεγάλους" άντρες του Ελληνικού Σινεμά δίνοντας τη δική της προσωπική σφραγίδα, ανεξίτηλη, εκφραστική, λαμπερή.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ αναφέρει για αυτήν στο Βιβλίο του: "Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ και ΕΓΩ"
"Με την Ζωή Λάσκαρη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Σχέση διαφορετική. Εδώ, δεν έχω να κάνω απλώς με μια ηθοποιό που έτυχε να γυρίσω μαζί της τις περισσότερες ταινίες μέσα στην Φίνος. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η Ζωή Λάσκαρη ήταν η ηθοποιός που μπορούσε να εξυπηρετήσει κάθε είδους πρωταγωνιστικού ρόλου στο έργο που ήθελα να γυρίσω.......Την Ζωίτσα μάλιστα την αγάπησε το ζεύγος Φίνου σαν να ήταν κόρη του. Ήθελε να την υιοθετήσει. Με τον θρίαμβο του "Κατήφορου" αισθάνθηκα δικαιωμένος και δεμένος μ' αυτό το κορίτσι, που το θεωρούσα τώρα πια δημιούργημά μου...."
Μάλιστα ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ προχωρεί περαιτέρω στις βαθύτατες εξομολογήσεις του για αυτήν
"Ήταν διαφορετική η σχέση μου μ' αυτήν την ηθοποιό.... δεν ξέρω αν δεν ήταν ένας έρωτας σε λανθάνουσα κατάσταση, γιατί διαπίστωσα εκ των υστέρων ότι κάθε σχέση της με έναν άντρα με ενοχλούσε. Μόνο όταν έμαθα το γάμο της με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο ηρέμησα. Ίσως γιατί πίστευα ότι έπεσε σε καλά χέρια και εξασφάλισε την προστασία του που τόσο είχε ανάγκη.."
Γλυκιά μας Ζωίτσα....
σε ευχαριστούμε που ήσουνα αλλά και θα "είσαι" κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια.
Σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας χάρισες, σε ευχαριστούμε για το γέλιο, το πάθος, το κλάμα σου, την οργή σου, τον αισθησιασμό σου.
Θα σε θυμόμαστε πάντα όπως "εκτέθηκες" όλα αυτά τα χρόνια απόλυτα μπροστά στα μάτια μας.
Ως ΡΕΑ, ΜΑΡΙΑ, ΣΤΕΦΑΝΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΑ, ΕΛΛΗ, ΟΛΓΑ.....
Τα αλησμόνητα κορίτσια της Οργής που υποδύθηκες.....
Καλό σου Ταξίδι.....